Ατενίζω

Την καλή μου αγελάδα
έχω να τη δω ένα μήνα
βόσκει κάτω στη λιακάδα
μα εγώ σε καραντίνα.

"Φτάνει πια αυτό το χάλι",
είπα σήμερα με θάρρος,
"κάνω έξοδο μεγάλη
κι όποιονε τον πάρει ο χάρος...!"

Κάπου στα μισά του δρόμου
κόβεται η αναπνοή μου
βρίσκω εκπρόσωπο του νόμου,
μου ζητάει το χαρτί μου.

"Κύριε πόλισμαν", του είπα,
"δεν πηγαίνω άσκοπη βόλτα,
βγήκα λίγο από την τρύπα
για να πάω να μάσω χόρτα."

"Δεν προβλέπεται Μανώλη",
μου απαντάει με ευγένεια,
"αν αυτό το  κάναν όλοι
θα κολλούσαμε ασθένεια"

"Μα το γράφουν οι οδηγίες,
για αγαθά πρώτης ανάγκης
που ντελίβερι δεν κάνουν
έβγα έξω, τι να κάνεις;"

Βγάζω τότε το χαρτί μου
και πριν καν πάρει χαμπάρι
βήτα δύο συμπληρώνω
και το δείχνω με καμάρι.

Σκέφτεται για λίγη ώρα,
το ρολόι του κοιτάζει,
μετά στρέφεται στον ήλιο
κι ευθύς διάθεση αλλάζει:

"Να σου πω κάτι Μανώλη;"
"Ό,τι θέλεις άρχοντά μου",
"Ήρθε κι η ώρα μου για σχόλη,
τέλειωσε η βάρδιά μου.

Να έρθω και εγώ μαζί σου;
Θα κάτσω απλά σε μία πέτρα."
"Ναι, αλλά πρόσεξε", του λέω,
"κράτα απόσταση δυο μέτρα".

Και με νόημα ρωτάω,
"Μα ποια θα είναι η αιτιολογία;
Ότι ελέγχεται το ξέρεις
πλέον η κυκλοφορία."

Χαμογέλασε εκείνος
βλέποντας πού είχε μπλέξει
και αμέσως στο χαρτί του
συμπληρώνει βήτα έξι...

Σαν γελάσαμε την είδα
της ελπίδας χαραμάδα,
γέλα και εσύ μαζί μας
γελά μέχρι και η αγελάδα!