Τον κόσμο όλο γύρισα, Ανατολή και Δύση,
μα τέτοια απομόνωση δεν είχα συναντήσει.
Στους δρόμους μόνο βιαστικοί, άνθρωποι φοβισμένοι,
κι οι υπόλοιποι στα σπίτια τους πολύ καλά κλεισμένοι.
Τον λόγο κάποιον ρώτησα για την περπατησιά τους
και μου είπε για αόρατο εχθρό ανάμεσά τους.
Μα ότι υπάρχει ξέρουνε κι ότι δεν είναι φήμη,
γιατί τον αποκάλυψε του Λόγου η επιστήμη.
“Φορεί κορώνα στα μαλλιά, με βασιλέα μοιάζει,
εισβάλλει μέσα μας βαθιά και μας εξουσιάζει.
Εύκολα μεταφέρεται σε πράγματα και ιμάτια,
μα λεν πως καθρεφτίζεται και μες στα δυο μας μάτια.
Στα ζώα υπάρχει από παλιά, με τα ένστικτα παλεύει,
μα σαν περάσει σε άνθρωπο αλλάζει και θεριεύει.
Τον δυνατό δεν τον χτυπά, ο ευάλωτος τον θρέφει,
και αν δε βρει αντίσταση τότε τον καταστρέφει.
Κι έτσι ο κόσμος έμαθε να μένει μοναχός του,
με κρύο να αντικαθιστά τη ζεστασιά εντός του.”
Μα ήρθε κάποτε ιός όλους να τους μπερδέψει
να τους αλλάξει τη ζωή, τη μοναξιά να κλέψει.
Τους μίλησε για πείραμα που φόβους καταλύει,
του έδωσε και όνομα, το είπε αλληλεγγύη.
Μα για να εφαρμοστεί σωστά και για να έχει ουσία
θα έπρεπε να περάσουνε σκληρή δοκιμασία.
Να μείνουν δίχως αγκαλιά, χωρίς φιλί και χάδι
και να πλαγιάζουν θα ‘πρεπε μόνοι τους κάθε βράδυ.
Μα σαν περάσει ο καιρός τότε θα βρουν το χάπι,
το φάρμακο κάθε πληγής, θα νιώσουν την αγάπη.
Και μου έγινε ολοφάνερο ποιος ήταν ο εχθρός τους,
η αιώνια τους ασθένεια ήταν ο εγωισμός τους.
Ατενίζω 