Και ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε, έτσι απλά. Όλα όσα συγκροτούσαν την καθημερινότητα μας έπαψαν. Όλα όσα συγκροτούσαν την “ασφάλεια” μας κατακρημνίστηκαν. Όλα όσα μας έκαναν να πιστεύουμε ότι έχουμε τον πλήρη έλεγχο στη ζωή μας κατέρρευσαν.
Ζούμε ένα τεραστίων διαστάσεων κοινωνικό πείραμα, χωρίς να το έχει οργανώσει κανείς. Συνέβη γιατί ξέσπασε μια πανδημία στον πλανήτη. Υπάρχουν αμέτρητες πτυχές πάνω στις οποίες μπορούμε να προβληματιστούμε, τις οποίες μπορούμε να αναλύσουμε.
Αυτές τις ημέρες γίνεται λόγος για την ατομική ευθύνη. Την ατομική ευθύνη που έχει ο καθένας μας έτσι ώστε να μην διασπείρει τον ιό. Υπάρχει όμως αλληλεγγύη στις κοινωνίες μας έτσι ώστε οι δρώντες να πράξουν με γνώμονα το κοινό καλό; Πως θεμελιώνεται στις νεότερες κοινωνίες η ηθική; Υπάρχει ένταση ανάμεσα στη συλλογικότητα και την ατομικότητα. Εγώ πάω στο φαρμακείο και δεν αγοράζω 1-2 αντισηπτικά αλλά αγοράζω όσα βρω. Δεν με ενδιαφέρει αν δεν βρει ο επόμενος συμπολίτης μου αντισηπτικό. Με ενδιαφέρει να έχω εγώ αρκετό στο σπίτι για να μην “κινδυνεύσω”, αγνοώντας ότι αν έχουν όλοι στο σπίτι, το πιθανότερο είναι να “κινδυνεύσω” λιγότερο.
Ο ηθικός χαρακτήρας της συλλογικής συνείδησης μιας κοινωνίας εδράζεται στην ιδέα της γενικής βούλησης σύμφωνα με τον Ρουσσώ ο οποίος διατύπωσε την ιδέα του “Volonté Générale”. Η ιδέα της γενικής βούλησης υπερβαίνει την ατομική , αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίζει ότι η ατομική εμπεριέχεται στη γενική. Το να μην βγαίνω από το σπίτι μου και να μην συγχρωτίζομαι με άλλους λόγω της έξαρσης του ιού, μπορεί να με δυσχεραίνει διότι ως ον επιθυμώ την επαφή με άλλους ανθρώπους, όμως με αυτόν τον τρόπο υπηρετώ το “γενικό καλό”. Μέσα σε αυτό το “γενικό καλό” βρίσκεται και το “ατομικό καλό” διότι αν δεν διασπαρθεί ο ιός, δεν θα αρρωστήσω ούτε και εγώ.
Το πράττειν όμως και η σκέψη μας είναι σε αρμονία; Κάνουμε αυτό που σκεφτόμαστε; Μάλλον όχι, δυσκολευόμαστε να ισορροπήσουμε ανάμεσα σε ατομικότητα και συλλογικότητα. Η σημερινή μας κοινωνική οργάνωση χαρακτηρίζεται από μηχανική συνεκτικότητα η οποία διασφαλίζεται μέσα από τον παρεμβατικό ρόλο του κράτους μετριάζοντας και ρυθμίζοντας τα εγωιστικά “θέλω” των ατόμων. Δεν νομίζω ότι υπερβάλλω, άλλωστε δια νόμου έκλεισαν οι καφετέριες στην Ελλάδα τις τελευταίες ημέρες.
Αυτούς τους μήνες θα δοκιμαστούν πολλές κατακτήσεις σε αυτό που συγκροτούσε μέχρι σήμερα την κοσμοθεωρία μας. Θα αμφιβάλλουμε όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του, για αυτά που μέχρι σήμερα θεωρούσαμε σημαντικά, σίγουρα και ασφαλή, αυτά πάνω στα οποία πιστεύαμε ότι ασκούμε πλήρη έλεγχο. Οτιδήποτε κάνει εμάς να συνυπολογίσουμε τους άλλους είναι στη σωστή κατεύθυνση, οτιδήποτε μας κάνει να μετριάσουμε τον εγωισμό μας. Προσωπικά βρίσκω υπέροχο το πόσο εύστοχος και επίκαιρος είναι ο Χριστιανισμός από κοινωνιολογικής άποψης. Μεγάλη αντίφαση ότι οι καλά – σωστά οργανωμένες καπιταλιστικές (νεοφιλελεύθερες για να είμαι ακριβής) κοινωνίες, επιστρέφουν στην ουσία του Χριστιανικού μηνύματος για να επιβιώσουν.
Αγαπάτε Αλλήλους- σκεφτείτε τους διπλανούς σας- μείνετε σπίτι.
Μακάρι αυτός ο χρόνος να είναι χρόνος περισυλλογής για όλους μας, χρόνος να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, τώρα που ο χρόνος, ο αδυσώπητος χρόνος σταμάτησε.
Ατενίζω 