Ατενίζω: κρατώ καρφωμένο το βλέμμα μου, ή γενικότερα την προσοχή μου, κάπου.
Οι διαδρομές του νου συνδέουν τη λέξη συνήθως με τη θάλασσα. Η θάλασσα όμως θυμίζει τον εαυτό μας. Είναι γνωστό εξ’ άλλου ότι το σώμα μας έχει 70% περίπου περιεκτικότητα σε νερό, όπως αντίστοιχα η γη σε θάλασσα.
Με φουρτούνες και μπονάτσες, με άπειρες επιλογές και κατευθύνσεις, απέραντη αλλά και σαφώς οριοθετημένη, πρόκληση για τον κάθε ταξιδιώτη ή εξερευνητή. Αυτή όμως η εν δυνάμει παντοδυναμία που δίνεται σε όποιον κατακτήσει τη γνώση της είναι και η παγίδα που μπορεί να τον αφανίσει αν η πορεία του δεν έχει προσχεδιαστεί, αν δεν υπάρχει στόχος. Όση σημασία και να έχει το ταξίδι, τι θα ήταν αυτό χωρίς την Ιθάκη; Ταξιδεύουμε λοιπόν έχοντας όλες μας τις αισθήσεις ανοικτές, με επίγνωση της αδυναμίας και της παντοδυναμίας μας. Εξερευνώντας την επιφάνεια του συνειδητού αλλά και την απύθμενη άβυσσο του ασυνείδητου προς την κατάκτηση του εαυτού μας.
Κατά το ταξίδι του αυτό ο άνθρωπος κατάφερε να απομακρυνθεί από τη φύση όταν άρχισε να σκέπτεται. Απομακρύνθηκε όμως ακόμα περισσότερο όταν σταμάτησε να αισθάνεται. Τη χρυσή ισορροπία μεταξύ του επιτεύγματος του ορθού λόγου σε βάρος των ενστίκτων και του υπερβατικού κόσμου της φαντασίας και των συναισθημάτων ατενίζουμε. Γιατί σκέψη χωρίς το πρώτο και δράση χωρίς το δεύτερο δε μπορεί να σταθεί. Σκέψη και δράση λοιπόν, ένα δίπολο επιτυχίας, ένα όραμα που καλεί τους κοινωνούς του, μια ομάδα ανθρώπων που ατενίζει το μέλλον. Ας αρχίσουμε από κάπου.
Ατενίζω 